Χρήση Νερου στην καθημερινότητα

 Χρήσεις Νερού

Καθένας από εμάς χρησιμοποιεί το νερό στην καθημερινή του ζωή είτε άμεσα (μαγείρεμα, καθαριότητα κτλ.) είτε έμμεσα (με την κατανάλωση τροφών και άλλων προϊόντων, για την παραγωγή των οποίων απαιτείται νερό).

Η χρήση του νερού διακρίνεται σε:

α.	Αστική, όταν το νερό καταναλώνεται στα σπίτια (οικιακή χρήση) ή στην πόλη (π.χ. πότισμα κήπων, πάρκων κτλ.).
β.	Βιομηχανική, όταν το νερό χρησιμοποιείται:

• ως ψυκτικό υγρό (σε βιομηχανίες παρασκευής τροφίμων, ποτών, φαρμάκων, πυρηνικούς αντιδραστήρες κτλ.),

για το πλύσιμο μηχανημάτων, σκευών (άδειων μπουκαλιών συσκευασίας) και πρώτων υλών (φρούτων και λαχανικών),

• ως συστατικό πολλών προϊόντων (τροφίμων, καλλυντικών, χρωμάτων),
• για την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας.

γ.	Γεωργική, όταν το νερό χρησιμοποιείται για άρδευση των καλλιεργειών, κυρίως κατά τους θερινούς μήνες.

Γενικά, η ζήτηση του νερού αυξάνεται συνεχώς. Για το λόγο αυτό πολλές φορές παρατηρείται έλλειψη νερού

Είναι επομένως πολύ σημαντικό να γίνεται σωστή διαχείριση των διαθέσιμων υδάτινων πόρων. Η ευθύνη για τη σωστή διαχείριση του νερού είναι τόσο κοινωνική όσο και ατομική. Οι αρμόδιοι φορείς μιας κοινωνίας οφείλουν να προγραμματίζουν τη διαχείριση των υδάτινων πόρων και να ενημερώνουν το κοινό για την αποδοτικότερη και οικονομικότερη χρήση τους. Οι πολίτες, από τη δική τους πλευρά, οφείλουν να κάνουν συνετή χρήση του νερού.

Είναι επομένως πολύ σημαντικό να γίνεται σωστή διαχείριση των διαθέσιμων υδάτινων πόρων. Η ευθύνη για τη σωστή διαχείριση του νερού είναι τόσο κοινωνική όσο και ατομική. Οι αρμόδιοι φορείς μιας κοινωνίας οφείλουν να προγραμματίζουν τη διαχείριση των υδάτινων πόρων και να ενημερώνουν το κοινό για την αποδοτικότερη και οικονομικότερη χρήση τους. Οι πολίτες, από τη δική τους πλευρά, οφείλουν να κάνουν συνετή χρήση του νερού.

ΠΙΝΑΚΑΣ 2. Προϊόντα και ποσότητα νερού σε λίτρα που απαιτείται για την παραγωγή τους
Αγροτικά		Βιομηχανικά και εμπορικά
ένα αυγό	150 L	μία κυριακάτικη εφημερίδα	1.000 L
ένα καλαμπόκι	300 L	ένα κιλό ατσάλι	250 L
μία φραντζόλα ψωμί	600 L	ένα κιλό συνθετικό ελαστικό	2.500 L
ένα κιλό κρέας	22.000 L	ένα κιλό αλουμίνιο	8.500 L
		ένα αυτοκίνητο	380.000 L

Πηγή: Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στο Δημοτικό Σχολείο, Ίδρυμα Μποδοσάκη, WWF, 1995. Οι ποσότητες του νερού αναφέρονται τόσο στην παραγωγή των προϊόντων όσο και σ’ αυτήν των πρώτων υλών τους. Για παράδειγμα, στο νερό που χρειάζεται για την παραγωγή ενός κιλού κρέατος περιλαμβάνεται και το νερό που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή των ζωοτροφών που απαιτούνται, για να τραφεί το ζώο.

Τίτλος

Τα μεταλλευτικά πλυντήρια του Λαυρίου

Κατηγορία

Αρχαία Μεταλλευτική

Χρονολόγηση

Πρώτη εμφάνιση

τέλη 6^ου - αρχές 5^ου αι. π.Χ.

Διαστάσεις
Ζωγράφος - αγγειογράφος κτλ.
Τόπος προέλευσης
Φωτογραφία -αντικειμένου

Γενική εισαγωγή

Το πλυντήριο μεταλλεύματος ήταν το κύριο μέσο για την παραγωγή του αργύρου στη Λαυρεωτική κατά τους κλασικούς χρόνους. Τα μεταλλοφόρα κοιτάσματα της περιοχής ήταν κατά κανόνα ανάμεικτα, αποτελούνταν δηλαδή από διάφορα μεταλλεύματα, σιδηρούχα, ψευδοαργυρούχα, χαλκούχα και άλλα. Οι μεταλλευτές όμως αναζητούσαν κυρίως εκείνα που περιείχαν αργυρούχο μόλυβδο, δηλαδή το γαληνίτη (PbS) και τον κερουσίτη (PbCO3).

Για να ξεχωρίσουν τον γαληνίτη ή τον κερουσίτη από το εξορυχθέν μετάλλευμα, οι μεταλλευτές άλεθαντο μετάλλευμασε μύλους, μέχρις ότου οι κόκκοι του αποκτήσουν διάμετρο 0,001 μ. ή και μικρότερη, με στόχο έπειτα να απομακρυνθούν από αυτό όλα τα μη αργυρούχα συστατικά με τη βοήθεια κινούμενου νερού. Η μέθοδος αυτή ήταν μεν αποτελεσματική, αλλά απαιτούσε άφθονο νερό, σε μία σχετικά άνυδρη περιοχή, όπως η Λαυρεωτική, γιατί το νερό που χρησιμοποιούνταν από τους μεταλλουργούς, μετά τη χρήση του, πετιόταν. Επειδή λοιπόν οι φυσικές πηγές του νερού δεν μπορούσαν να αυξηθούν, οι μεταλλουργοί του Λαυρίου επινόησαν μία κατασκευή στην οποία το νερό που χρησιμοποιούνταν για τον καθαρισμό του μεταλλεύματος, μπορούσε να αυτοκαθαρίζεται και να χρησιμοποιείται επανειλημμένα για τον ίδιο σκοπό. Πρόκειται για το λεγόμενο Πλυντήριο Μεταλλεύματος ή αλλιώς τοΚαθαριστήριον.

Χρήση

Η διαδικασία που λάμβανε χώρα στα μεταλλευτικά Πλυντήρια είχε ως εξής:

Αρχικά γεμίζονταν η Δεξαμενή με νερό σχεδόν μέχρι το χείλος της και αφού πρώτα είχαν κλείσει οι οπές εκροής της. Ο μεταλλουργός τοποθετούσε μικρή ποσότητα αλεσμένου μεταλλεύματος μέσα σε μία πήλινη λεκάνη μετρίου μεγέθους με δύο λαβές. Έπειτα βύθιζε λοξά μέρος του χείλους της λεκάνης μέσα στο νερό της Δεξαμενής, μέχρι αυτή να γεμίσει σχεδόν μέχρι τη μέση. Έπειτα έβγαζε τη λεκάνη από τη Δεξαμενή και την κινούσε για λίγο κυκλικά και έντονα, ώστε το νερό να παρασύρει στη δίνη του τους κόκκους όλων των άλλων συστατικών του μεταλλεύματος επειδή ήταν ελαφρότεροι, αφήνοντας στον πυθμένα μόνο τους κόκκους του αργυρούχου μολύβδου (του γαληνίτη δηλαδή ή του κερουσίτη), που ήταν οι βαρύτεροι. Οι παρασυρόμενοι κόκκοι των ελαφρών συστατικών αιωρούνταν λοιπόν μέσα στη δίνη του νερού.