Το όραμα ενός πολιτισμού που θα είναι αποδεσμευμένος ενεργειακά από τον υδρογονάνθρακα (το πετρέλαιο) υφίσταται πριν από την εποχή των αλχημιστών. Αιώνες νωρίτερα, ο Νοστράδαμος είχε αφήσει να εννοηθεί πως το μέλλον της ανθρωπότητας κρύβεται στο νερό. Αργότερα, ο Ιούλιος Βερν περιγράφει με πλάγιο τρόπο στην «Μυστηριώδη Νήσο» μια εποχή που ο πολιτισμός θα απεξαρτηθεί από τον άνθρακα χάρη στα στοιχεία του νερού, το οξυγόνο και το υδρογόνο. Το ελαφρύτερο στοιχείο στο σύμπαν έγινε αντιληπτό το 1785 από τον Γάλλο χημικό Antoine Laurent Lavoisier ο οποίος το χαρακτήρισε ως «εύφλεκτο αέριο». Οι πρώτες εφαρμογές του υδρογόνου ήταν στα αερόστατα ενώ για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε στην αεροναυτιλία στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σαν συμπληρωματικό καύσιμο για την κίνηση των γιγαντιαίων Zeppelin. Τραγικά όμως  συμβάντα, όπως αυτό που συνέβη στις 6 Μαΐου του 1937, όταν το τεράστιο αερόπλοιο Hindenberg εξερράγη στον αέρα ενώ ήταν φουσκωμένο με υδρογόνο, δημιούργησαν άσχημες εντυπώσεις. Τις επόμενες δεκαετίες μια σειρά γεγονότων, όπως η ενεργειακή κρίση του 1973  επανέφερε στο προσκήνιο το υδρογόνο ως μορφή εναλλακτικής ενέργειας. Η αντίστροφη μέτρηση όπου η κοινωνία θα απεξαρτηθεί από τον υδρογονάνθρακα είχε ήδη ξεκινήσει. Μελέτες επιβεβαίωναν πως τα κοιτάσματα μαύρου χρυσού κάποια στιγμή θα εξαντληθούν. Από την άλλη, η υπέρογκη καύση άνθρακα και πετρελαίου εκλύουν τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα (CO₂) στην ατμόσφαιρα συντελώντας στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Έτσι λοιπόν κυβερνήσεις και βιομηχανίες ξεκίνησαν να επενδύουν δισεκατομμύρια δολάρια στην παραγωγή υδρογόνου, το καύσιμο των ενεργειακών κυψελών.